Hoy he conocido a Dios
como una estrella en
el camino,
me he aproximado para
verlo de cerca
y esa imagen había
desaparecido;
si, hoy he conocido a
Dios
y de El me he quedado
prendido.
Sus manos han rozado
mi frente,
sus dedos mi pecho
encendido
y ha sido una luz que
se ha abierto en mi mente
de algo que aún
estaba escondido;
y era el amor que
sentía en el alma:
el que me unía a los
demás seres vivos.
Si, hoy he conocido a
Dios
en los ojos de mi
enemigo.
-2013-
Soy un poco reticente a el "Si" y el "No" enfáticos (en tu poesía los prodigas y tienden a reiterarse en exceso). El poema guarda cierta armonía pero para mi gusto es un poco "plano": no carece de profundidad mas tampoco encuentro esa chispa que trascienda de lo cotidiano (incluso en alusión a la referencia divina). Formalmente es válido pero se aleja de otros triunfos con los que nos has agasajado no hace mucho tiempo. De todas formas, no veas esta crítica como algo demasiado negativo (el poema es absolutamente aceptable y digno de ocupar este espacio). Los dos sabemos lo difícil que es alcanzar lo sublime y lo manifiesto, pues lo manifiesto no siempre se hace ostensible y, a veces, se nos revela con posterioridad!!! Te animo a seguir con el impulso creativo y que nos muestres alguna otra "luz" de tu ingenio.
ResponderEliminarMuchas veces me dices, Raúl, que busque nuevos caminos, que pruebe, que investigue... y este poema, aunque previamente no fue diseñado (de cada poema sé como empiezan pero nunca como han de acabar), se adentra en un plano que siempre me ha atraído.
ResponderEliminarEl poema dice lo que dice, no trasciende a más, la referencia divina de la que me hablas no es más que una simple anécdota, no busca trascender ni dictar cátedra; sólo es eso, una mirada sobre mi interior.
Esta nueva experiencia que estoy viviendo me está ayudando a sentirme en paz, algo que antes no era muy sencillo para mí pues vivía en un continuo conflicto interior. Veo la vida más desbloqueada y abierta y eso me está dando comprensión, algo que antes no sentía. Me gustaría que escribir desde adentro desnudara de alguna manera los peldaños de mi espíritu: una vida interior serena y un definido sentimiento. El camino te lo marcas tú mismo
_NOS OLLOS DO MEU AMIGO_
ResponderEliminarHoxe coñecín a Jose Ángel Carbajal Abal e a súa nova paz interior, a súa mirada íntima e reveladora; e estou seguro que subirá a escaleira (os chanzos do espírito) para chegar a novas e prolíferas elevacións.
Se ben, non sempre somos nós os que lle ditamos o camiño á poesía, ela mesma escolle a súa potestade para converxer á nosa beira e facernos partícipes do seu intricado desexo; pero, mentres a Deusa nos siga amando, esa vontade sempre estará connosco e será o noso infinito i eterno caudal.
Cuando me dicen: "Has cambiado mucho en esta nueva vida", entiendo que se refieren a este nuevo paso que he dado, pero lo que me revelan es esa paz interior de la que tú me hablas. Recuerdo cómo la veía antes: algo inalcanzable, propio de edades muy avanzadas, un sueño muchas veces... casi ni te das cuenta que está dentro de ti: eso los poetas lo sabemos, pues quien escribe, aunque son nuestras las manos, no es nuestro espíritu, siempre confuso y arrollado por una sociedad consumista y maniatada.
ResponderEliminarEsa paz siempre ha estado señalándote el camino. El tiempo hac que esos dos senderos vayan en una misma dirección
Son os dotes propios dun equilibrio que nos conxura desde a distancia. Recoñezo cando falas de "aquela confusión" e os camiños que agora che sinalan os vieiros de paz. Nesta sociedade, atada e consumista, o poeta debería ser un heraldo de luz que trae consumación e sentido; pero, este só é un paxaro triste que canta na percha dunha árbore á súa propia inclemencia. Que conflúan os trilos como conflúen agora as nosas palabras, as aves solitarias non o serán por moito tempo!
ResponderEliminarEste comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarUn poeta camina por sendas que son vida para él: sólo eso señala la importancia de las mismas. Pues él se construye a sí mismo desde el interior, no se gesta en una masa destinada al consumismo. La pasión del poeta mana de sí mismo, la sencillez de un poeta, su libertad... eso ya le da las claves de que su camino es libre, no trillado por otras suelas. El agua que recorre la montaña es parte de la vida y como tal susceptible a ser marcada, violada o modificada... en cambio la que mana de su interior es pura, noble; ¿cuál de las dos es más cierta?. La poesía no debe comprender la sociedad y querer modificarla a la vez, porque se contaminará con ella y pasará a ser un juego del destino en Hoy he conocido a Dios
ResponderEliminarNon obstante hai poetas que se prestan a certo narcisismo e vangloria (craso erro). Son os que se deixan violar a gusto do mercado e o sistema (putas susceptibles, marcadas e modificadas, aínda que o que emane do seu interior sexa "¿¿puro??"). É doado contaminar-se. Pode que non haxa nada malo en manchar-se socialmente (tendo en conta as implicacións), pero refiro-me a manchar-nos dun xeito hostil, mesmo con certa violencia, até anegar-nos no desconsolo, putrefacción e suor dos desfavorecidos (aqueles que a alma do poeta considerou sempre os seus semellantes).
ResponderEliminarNon hai nada peor que un bardo "politicamente correcto", nin nada máis abominable que a inxustiza social.
Como ben dis hai un perigo, unha contaminación cruzada, niso de querer cambiar o mundo e inmiscirse. O verdadeiro poeta non é un arlequín, unha marioneta insensible que pretenda facer coas cousas do Cesar un teatro: cos nosos políticos temos o espectáculo garantido.
O narcisismo e a vanagloria é algo que non só pode apreciarse nos poetas: eso está aínda máis xeneralizado do que se pensa. É verdade que son, coma ti dis, os máis proclives a deixarse arrastrar pola marea que lle poden sinalar os tempos actuais, porque a súa vida está na rúa.
ResponderEliminarNese xeito, o poeta debe marterse erguido ante os continuos vendavais que padeza. se a pesares de todo chegase a sentir unha certa dose de narcisismo, estoy ben certo que nós como seres humáns coma él podemos excusar a súa debilidade, que ás veces pode facerlle un ser fráxil e quizáis desconcertante
Podemos comprender certa debilidade pero nunca a estupidez reiterada (refiro-me os afagos pedantes e a exaltación dun contraditorio posicionamento social que ven dar no recoñecemento e no premio como unha forma sutil de asimilación). Se aínda así pretendemos converter-nos neses seres petulantes que soñan con prostituír a poesía que xorde da alma como un manancial, non nos agachemos baixo ningún subterfuxio ou xénero de escusa. Se nos vendemos non somos máis que mercadoría.
ResponderEliminarNiso tes toda a razón, pero a poesía non se vende, flúe; nin se evalúa, síntese. Deste xeito o poeta non e máis cun canal en donde o mundo é una mixtura de sentimentos. A súa debilidade torna en estupidez cando aferrarse a ela é un síntoma de poder, de seguridade. Mais é ben certo que un poeta é un ser inseguro e o que el escribe é o seu camino.
ResponderEliminarpor certo, mercadoría somos todas as personas, desde o que traballa por un dinero ata o que está na casa amamantando a esos políticos que venden ilusións.
Se o poeta se precisara agochar de algo xa non sería él mesmo. Precisamente porque as súas verbas non ten límites, só os que el miesmo impoña
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarÉ certo que vendemos a nosa suor por cartos, pero vender as nosas ideas (a intimidade do nosa alma) é como prostituírse. Baudelaire consideraba-se á altura dunha prostituta por isto mesmo (¿non sei se se pode definir como mala conciencia, mais algo de razón tería?). O poeta tamén é mercadoría, se cadra a máis barata de todas!!
ResponderEliminarRealmente, se somos unha canle por que nos cremos artífices. Isto que ti, dalgún xeito, recalcas ou matizas penso que é unha absoluta certeza. Se as cousas flúen, e nós somos parte das cousas en esencia (obxectos da inspiración e da fermosura), por que apropiarnos do ser; e, no último caso, por que apropiarnos da súa autoría?
ResponderEliminarPenso que cando o poeta se deteña e recalque a súa autoría sobre o que escribe e o seu poder sobre a vida que acontece, deixará de selo. Precisamente por eso: porque a súa ialma é libre e recolle esa liberdade que ama no que escribe. Porque moitas veces queremos definir a nosa vida como canle das verbas que sentimos e non percibimos que as nosas verbas fluiron antes que nós, antes aínda que o noso espírito. Loitamos por un ser, si, pero no fondo non sabemos realmente polo que loitamos porque non somos capaces de abarcar a magnitud desos pensamentos: soamente o estamos construindo paso a paso, palabra a palabra, sacándoo de nós.
ResponderEliminarPero o poeta é ante todo un home no externo e como home un ser indefenso e necesitado e ten as súas debilidades. Perdonémoslo pois pero nos deixemos de ver a súa loita como un signo de superación e de reivindicación tamén.
Pero se aceptamos ao poeta pola súa beleza interior e polo seu ser íntegro, tamén temos que aceptalo polas súas debilidades, aínda que sexan o que máis destaque neles
Hai debilidades que son virtude e fortalezas que son debilidade. Din que A Palabra foi antes que o mundo.
ResponderEliminarEn boca de Mayakovski:
"Se atormentas así a un poeta, este, por cartos, cambiaría á súa amada e a fama."
As debilidades e mailas fortalezas son os dous polos dunha mesma realidade e como dous polos que son cada un deles pode transmutarse noutro; o mesmo que o forte e o débil, o valente e o covarde: un pode ser o outro, pero require dun esfforzo maior. Deste xeito, tanto a fortaleza como a debilidade son dous signos de poder
ResponderEliminarPoderosa é a túa apreciación que sempre terei en conta, como teño en conta a un verdadeiro amigo!!!
ResponderEliminarO agradecido o teño que estar eu, Raúl, pois cada vez que a miña ilusión é abrir o blog, o que teeño na mente é o teu comentario ou o teu sentimento que me fará remexer no intre da miña mente, pois taméen é unha forma de crear debuxar imagen onde non as hai.
ResponderEliminarO agradecido o teño que estar eu pois ti sinalas o camiño que teño recorrido mais o que aínda teño por percorrer. É verdade que precisaría algunha opinión máis para depurar máis as malezas que se interpoñen nel... alégrame que vexas nos meus comentarios brotes de sémola que, aínda que livianos, conduzan as sementes polo buen sentido.